نمی دانم چه اصراری دارند شاعران یا محققان و یا دانشمندان که همه بخندند .

تو برای من اخم کن .

با یه اخمت هم خستگیم در می رود .

لبخند لازم نیست و لازم نیست به هر ترفندی خودت را شاد نشان دهی .

غمگینم که هستی به من خوش میگذرد .

عزیزم چه اصراریست خود واقعیت نباشی وقتی که من تو را دوست دارم .

هزار خنده فدای یک اخمت و هزار من فدای تو و اگر اشکالی نداشته باشد مغرور باشم

و بگویم یک تو برای من هزار بار کافیست .

* از رادیو گوش کردن های شبانه ام